Sil Baştan Yazılmalı Edebiyatımız!

- Haziran 24, 2019

Kanla yoğrulmuş bir edebiyatın

Yetiştirdiği gençlik barışı bilmez.

Artık yazmalıyım. Artık ister istemez bu konuyu gündeme taşımalıyım. Beni kaç kişi okuyor, kaç kişi tanıyor hiç önemi yok. Önemli olan tek şey ben, benim beynimi kemiren bu düşünceyi yazmalıyım.

Ülkenin genelinde terör olayı var. Bu terörün bir boyutunun adı »Kadın cinayetleri« seni istemiyorum deyip gidenlerin öldürülmesi olayı. Yani, »Ya benimsin ya da toprağın« ya da »Git ara bul getir / saçlarını yol getir« olayı. Mazoşizm olayı...

Bizim üstümüzde esen mazoşist düşüncenin getirisi olan arabesk olayıdır. Araba camlarına yazılan sözler ne kadar hoşumuza giderdi. »Hızlı yaşa genç öl cesedin yakışıklı olsun« Bu sözler özünde arabesk olayıdır diyorum ve bu olayın getirisi »İçerden yar içerden / Al hançeri kes bağrımı içerden« ne güzel sözler demeden kendimi alamıyorum.

Arabesk konusunu işleyen bir yazı yazmıştım yıllar önce. Hatasıyla sevabıyla internet sitelerinde dolanıyor.

Şimdi gelin bu arabesk ve buna bağlı mazoşizm hastalığını az irdeleyelim. Yani şöyle: Bir Isparta türküsüne göz atalım.

Evlerinin Önü Mersin,

Ah Sular İçmem Gadınım Tersin Tersin,

Mevla'm Seni Bana Versin.

Al Hançeri Kadınım Vur Ben Öleyim,

Ah Kapınızda Bi Danem, Kul Ben Olayım.

Evlerinin Önü Susam,

Ah Su Bulsam Da Gadınım Çevremi Yusam.

Açsam Yüzünü Baksam Dursam...

Al Hançeri Kadınım Vur Ben Öleyim,

Ah Kapınızda Bi Danem, Kul Ben Olayım.

Eh arada bir bu işi, kan akıtma, öldürme olayını da gönlü hoş davranıp, lütfedip, karşı tarafa yani, kadınlara da şans tanıyoruz. Buyurun sizde öldürün, yeter ki ölüm olsun ruhumuz şenlensin. Ne duruyorsun, »Kes Başım Kanım Aksın Kadir Bilene Doğru« oh be... Kes kes kesmece bunlar.

Edebiyatımız, bir yanıyla kan kokuyor, bir yanıyla küfür. Bir yanıyla feodal, bir yanı ilkel eşkıya romanlarıyla dolu... Bir yanıyla kaçakçı, vurguncu, soyguncu, tefecilerin kahraman olarak fink attığı kız kaçıran zorbaların mekânıdır.

Bu olayı eleştiren bir şiirimde şöyle seslenmişim:

»Atom çağı yaşanırken

Yazmışlar süslü püslü kitaplara

Gözü kanlı eşkıyaları

Vurguncuyu soyguncuyu

Kaçakçıyı haini

Hiçbir yerde bulamadım

Yazmamışlar babamın yaşamını

Babamın umudunu

Babamın sevincini

Babamın özlemini

İşçi diye es geçmişler

Ne desem ki«

Ne desem ki sözünü, birkaç kez peş peşe burada söylemeliyim. Edebiyatımız mazoşizmin batağında. Doruk noktada eşkıya romanları ile dolu.

Yazılmamış emeğin romanı...

Bin yılların getirisi olan halk edebiyatı ne hikmetse kanla yoğrulmuş. Şarkılar, türküler, şiirler ne varsa kan küpüne batırılmış. Her dizede kan akıyor. İsterseniz okuduğunuz her şiiri, dinlediğiniz her ezgiyi birde bu yanıyla değerlendirin.

Ülke edebiyatı bu yanıyla çağdaş bir görünüm içinde olduğunu sanmıyorum. Halen feodalizmin kanlı batağında tarikat ozanları ve tarikat ehli şairlerin etkisinde şeyh, Şıh, şah, pir, dede, derviş, ağa, paşa, bey, köle, kul çağrışımlarıyla dolu.

Tekke edebiyatının en basit, en ilkel, en uyduruk yanını ulusal edebiyat sanıp kabul etmişiz. Ne yazık ki bu böyle...

Biz normal yaşam tarzıyla kendi kendimize işkence ettiğimiz yetmezmiş gibi, birde sevdiğimiz şahsa işkence ediyoruz. Benim bu sözlerime inanmayan açsın türküleri, şarkıları dinlesin. Filmleri izlesin. Filmler derken birde günümüzde TV kanallarında oynatılan ünlü dizilerdeki Ensest ilişkilerin bol bol sunulması, üvey babayla üvey kızının ilginç ilişkisi üstüne kurulmuş cılız bir anlatı. Geleceğe nasıl bir kültür sunuyor bilemiyorum.

Gelin şimdi biraz dillerde dolaşan sözlerle başlayalım. Aslında bu sözler arabaların, yani kamyonların arkasına arka camlarına yazılan yazılardır. Ben birkaç tanesini yazayım varın siz ötekilerini düşünün.

»Kanını içeceğim Mürüvvet«

»Ya benimsin ya toprağın«

»Ölürüm de seni vermem ellere«

»Yakarım ulan seni, sonra da kendimi«

»İçerden yar içerden / Al hançeri kes bağrımı içerden«

Bu deyimleri yazdıktan sonra, gelin sözü fazla uzatmadan biraz türkü, şarkı, mani ve şiirlere göz atalım. Edebiyat bu mu diye soralım. Bu mu şiir bu mu anlatım, halkın şehit olarak bildiği ölülere, üleş diyen bir düşünce ne kadar çağdaş olabilir.

Oltu'dan girdik de Sarıkamış'a

Akıl ermez orda yatan üleşe

Askeri kırdıran Enver-i Paşa

Kitlendi kapılar, mekân ağladı

Şimdi Aşık Fakiri'nin yazdığı ve en çok kadınların dinlediği bir türkünün sözlerini okuyalım.

Tabib sen elleme benim yaramı

Beni bu dertlere salanı getir

Kabul etmem bir gün eksik olursa

Benden bu ömrümü çalanı getir

Git ara bul getir saçlarını yol getir

Bir kor oldu görülüyor özümden

Name name inliyor sazımdan

Dünyayı verseler yoktur gözümden

Dili bülbül kaşı kemanı getir

Git ara bul getir saçlarını yol getir

Merhamet et karşısından bıkmadan

Hatırını gönlünü yıkmadan

Çabuk getir can bedenden çıkmadan

Fakirin derdine dermanı getir

Git ara bul getir saçlarını yol getir

Getirsin de o gelen bu aşık'ı istemiyorsa sonuç ortada, saçları yolunacak ve aşığın önüne sunulacak. Dahası zorla gündeme gelen bir ilişki tecavüz olmuyor diyelim. Çünkü aşık böyle istiyor. Karşı düşüncenin hiçbir önemi yok. Karşı cinsin seçme beğenme şansı hiç yok. Başka birini sevmeye hakkı yok. Böyle bir seçeneği yok. Eğer olursa sonuç ölüm. »ya benimsin ya toprağın« kesin karar. Ee kadınlarda bunu aşk sanıp kabulleniyorlar.

Daha sonra bir pop şarkısının sözlerine kulak verelim. Sözler Kenan Doğulu denilen birine aittir. Öyle yazıyor tüm siteler. Karşı tarafa seçme hakkını hiç tanımıyor. Egoizmin en kralı...

Yaparım Bilirsin

Engel mi mesafeler aşk yoluna meşk yoluna

Değer mi sebepsizken ayrılığa

Baş koydum ben seninle mutlu aşk yoluna meşk yoluna

Bulurum Kaf dağına kaçsan da

Aşıklar anlar beni her halimi sevdiğimi

Dünyada bensiz bırakmam seni

Yalnızlar anlar beni her halimi sevdiğimi

Hayatta terk etmem seni

Yaparım bilirsin

Deliyim gözü kara deliyim yakarım Roma'yı da yakarım ben

Bulurum seni yine bulurum olurum yine senin olurum

Bu sözlerin daha detaylı olanları var. Biraz gerilere gidelim. Okul kitaplarında Türkmen ozanı olarak okutulan Pir Sultan Abdal'ın sözlerini okuyalım.

»Muhammed Mehdi'nin hak sancağını

Çekelim bakalım nic'olsa olsun

Teber çekip münkirlerin kanını

Dökelim bakalım nic'olsa olsun

Mahluk deccal oldu, insan haşarı

Asla bilen yoktur hayırı, şerri

Teber çekip şu mağradan dışarı

Çıkalım bakalım nic'olsa olsun

Müminleri bir katara düzelim

Güruh güruh şu alemi gezelim

Münkirlerin sarayını bozalım

Yıkalım bakalım nic'olsa olsun

Pir Sultan'a Hak yardım etmez mi?

Erenler bağında bülbül ötmez mi?

Bunca yattığımız gayri yetmez mi?

Kalkalım bakalım nic'olsa olsun«

Köroğlu koçaklaması olarak bilinen ve Koca Bey Mahlasıyla söylenilen ve en çok Ruhi Su'dan dinlediğim bu sözleri şimdi okuyalım. Bu yazıya aldığım sözler, Ruhi Su'yun okuduğu şekliyle alınmıştır.

» Senin o tektirin bize abestir

Bu yiğitlik sana kimden mirastır

Eğer ki kulluğan verirsen destur

İnan üçten beşten senden

Geride kalan değilem broy

Kavga görmeyince açılmaz aynım

Benimle beraber Mustafa kaynım

Eğer ki kavgada kızarsa beynim

İnan üçten beşten senden

Geride kalan değilem broy

Koca Bey'em çok diyarlar gezmişem

Nice nice alayları bozmuşam

Bin kelleyi bir cidaya dizmişem

İnan üçten beşten senden

Geride kalan değilem broy

Köroğlu adıyla da bir koçaklama okuyalım.

Karlı dağların ardından

Yel olup estiğin var mı?

Tek başına bu çöllerde

Ordular bastığın var mı?

Kargıyı ucundan salla

Düşmana deme eyvalla

Her taraftan üç beş kelle

Terkiden astığın var mı?

Köroğlu söyle şanından

Kuş uçurmaz divanından

Avuçla düşman kanından

Doldurup içtiğin var mı?

Biz bu şiirlerle büyüdük. Bizden başka bir şey beklemek biraz saflık olmaz mı?

Peki, bu sözlere ne demeli? Bence şöyle demeli şu an Kilis yollarında kelle getirenler var. O gün de vardı şimdi de var. Evet, güçlü edebiyatımızla ne kadar övünürsek o kadar doğrudur.

Buyurun Karayılan türküsünün sözlerini okuyalım:

Karayılan halk türküsü...

Atına binmişte elinde dizgin

Vardığı cephede hiç olmaz bozgun

Çeteler içinde Yılan'ım azgın

Vurun Antepliler namus günüdür

Sürerim, sürerim, gitmez kadana

Fransız kurşunu değmez adama

Benden selam söylen nazlı anama

Analar da böyle yavru doğurmuş

Karayılan der ki, harbe oturak

Kilis yollarından kelle getirek

Nerde düşman varsa orda bitirek

Vurun Antepliler namus günüdür

Ya da Kazak Abdal şiiri:

Eşeği saldım çayıra

Otlaya karnın doyura

Gördüğü düşü hayıra

Yoranın da anasını

Münkir münâfıkın soyu

Yıktı harap etti köyü

Mezarına bir tas suyu

Dökenin de anasını

Müfsidin bir de gammazın

Malı vardır da yemezin

İkisin meyyit namazım

Kılanın da anasını

Derince kazın kuyusun

İnim inim inilesin

Kefen dikmeye iğnesin

Verenin de anasını

Dağdan tahta getirenin

Mezarına götürenin

Talkınını bitirenin

İmâmın da anasını

Kazak Abdal söz söyledi

Cümle halkı dahleyledi

Sorarlarsa kim söyledi

Soranında anasını

Bu ezgiyi dinlerken devamı »anasını, avradını« deyip uzatmayı çok severdik. Dedim ya mayamız küfür çamuruyla yoğrulmuş biliriz.

Sevdiğimiz kadın, bizi terk ederse göndereceğim adamları saçını yola yola getirip altımıza yatırılacak. Sıkıysa hayır desin. Ya benimdir ya toprağın. Onun sevmeye başka bir insanı istemeye ne hakkı var ne de şansı. Gık demeyecek, susacak ve benim olacak. Yoksa »Roma'yı da yakarım onu da.

Bizi bu mazoşist edebiyatın içine kim taşıdı ve bizi bu tür edebiyat yazmaya kim yönlendirdi. Yani şu anlamı olmayan sözlerle dinlediğimiz ezginin ne denli mazoşist olduğunu biliriz bildiğimiz içinde zevkle dinleriz.

İçerden yar içerden

Kes bağrım yar içerden

Gözüm kapında kaldı

Çıkmıyor yar içerden

Ya da bir Van türküsü nasıl diyordu?

Giderem Van'a doğru

Yolum İran'a doğru

Kes başım kanım aksın

Kadir bilene doğru

Gelin şimdi kadını işleyen bir Alevi-Bektaşi şairi olan »Türabi Kalender« adlı aşığın sözlerini okuyalım.

Dinle size bir nasihat eyleyim