Orhan Bahçıvan »Halis Kızılateş«

Ben Bir Gurbet Çocuğuyum!  Ben bir gurbet çocuğuyum Asya'dan geldim Kızılgedik yaylasını Özlem denen o nehrin sularına bıraktım Turnalar gibi, kanatlanıp İlden ile uçmuşum Sevgisizlik, bir uçurum bilirim Sahipsizlik de öyle Heder etmedim insanlık dünyamı Puştun, pezevengin oyuncağı olmadım Dik durdum, dik yürüdüm, onurumla Düşürmedim gözlerimi Haramiler beldesinde yalana Onun için, dizelerim emeğimdir Göz nurumdur severim  Ben bir gurbet çocuğuyum Asya’dan geldim Yüz yılların yolcusuyum Kanatlarım yorgun Yüreğim dargın Oysa ben, Ninnilerle, türkülerle yoğrulmuşum Ağıtların ortasından geçerken Ağlamıyor gözlerim  Ben bir gurbet çocuğuyum Asya'dan geldim Gurbeti vatan bilmişim, vatanı gurbet Duygularım yeşil çimen sadeliğinde Öylece dokunuyorum sabahların yüzüne Sesim bir kavalın sesi Ferman Baba’nın türküsüyle esiyor Durmadan, dinlenmeden  Ben bir gurbet çocuğuyum Asya'dan geldim Esintiler önünde savrulup yok olamam Fanilam hala Yeşil Göle kokuyor Türkülerim de Saçla

  Sımışka Çıtlamak!*  Kars Şehrini Gezerken.   Taş kaldırım üstü gezintiler Sesleniyor bana Yorgun gözlerim nemli Dudaklarımda Sımışka boyası Dilimde tadı Çıt-çıt çıtlıyorum Usulca Görüntü Sadece bir yenilgidir Çaresizlik bir damla su diyelim Tandır üstü buharlaşmak  Aşk rüzgâr üstünde Saflık bir döküntüdür basamaklara Ruh sadece yorgun  Ocak başında Yalaz doğan Han Alev tutan can olur Dağların doruğunda yuva tutanlar Gündoğumu Günbatımı mekanına uğrarlar  Kül ocakta soğudukça savrulur Yasamal kutsal yeldir Canı sıkıldıkça kapımıza çevrilir  Ormanların öte yüzü Kerem Kayası Sofu mezarı Karaca-Oğlan mekanı Gel seninle Zemzem yaylasında bir su içelim  Boşluğu yaratan ulu düşünce Beni koyma sakın boşluk içinde  Göçük bir dünyadan sesleniyorum Bir yaşam ezgisi düşer aklıma Seslenirim baba denilen ozana   Ateş yanar Nabzımda can atışı Vurur an be an şah damarım elime  Külliyen yalan Bütün tohumların renk sadeliği Çiçek yaprak gibi örgüler beni Dolanırım aşk adına  Kı