Mor Dağların Çocuğuyum...

Anam beni
Mor dağların eteğine doğurdu
Harman zamanı

Yüreğim gecenin yeşiline ağlıyor
İhanete yenik düşmüş

Cemre varlığını toprağıma salıyor
Suyum ısınmış

Zerrenin patladığı bir anda
Kırağı düşüyor

Ayaklarımda pranga olmasına rağmen
Özgür mahkumum

Gözlerim dikenli tel firarisi
Güneş üşümeleri

Ayrılık kendi hanesinde tartılıyor
Kurşuni rengiyle

Yitirilmiş umutların arifesinde
İnsan hep ayakta

Dönence yüzlü bu dünyanın
Temeli yangın

Toprak kan kokunca aniden
Kendini parçaladı

Ezgili sesim deryalarda özünü arıtıyor
Teferruat dedikleri şeylere

Sancılı bir yaşamın içindeyim bilirsin
Tırnaklarım pas tutmuş

Küheylan kişnemesi mahmuz vurgunu
Dizginleri koparmış asi

Yaşamın kuytu denilen girdabında
Ellerim çiçek yarası
Ezgili

Ben bu kaçışların
Sesinde yitirdim gençliğimi
Bırakın yüreğimi kendi kendine ağlasın

Yanılgı
Tozkoparan bir vuruştur derler
Sadece kendimi topluyorum tezgahlarda

Şimdi geriye gidiyor ayaklarım
Sayı saymayı çoktan unuttu beynim
Merdiven boşluğu kaybolduğum yer

Tiryaki yalnızlığın parçasıyım
Ezgiler boğuyor var olan benliğimi
Haydi diyorum Bahçıvan
Dağlara sığın

Yüreğimde gecenin katran karası
Elimin içinde sıcaklık

Kendi adıma ses veriyorum dinleyin
Eteğine doğduğum dağlarda

Beynim rüzgar önünde fener misali
Hangi dağa sığınsam dersin

Kendimi taşıyorum sadece dil içinde
Ezgilerin kapısı kilitli

Kırılıyor suların çağladığı kayalar
Balıkların sesiyle

Kirpiklerim dökülüyor astımlı çimenlere
Mazgalı parçalanmış esaret adına

Rüzgar asi bir küheylandır yitirilmiş gecede
Bense mor dağların çocuğuyum
Anamın kucağında

Orhan Bahçıvan

Mor Dağların Çocuğuyum Kitabından…

Orhan Bahçıvan »Halis Kızılateş«